Onlangs las ik een artikel waarin me uitlegde wat de tropenjaren precies zijn en hoe je erdoor geraakt zonder al te veel kleerscheuren. Ik vond het best leuk om te lezen en vooral ook zeer confronterend. Ik denk dat wij wel kunnen zeggen dat we er midden in zitten. Ik zal misschien even uit de doeken doen hoe dat juist is.
Vermoeidheid is iets apart. En het doet wat met een mens. Mij zal je niet snel horen zeggen dat ik moe ben, want ik vind het nogal flauw om daarover te zeuren. Ik ben ook bijna nooit moe als in ‘ik zou graag een dutje doen’. Wat me wel opvalt is dat mijn geest niet altijd even helder is. En dat steek ik dan gemakkelijkheidshalve maar op de vermoeidheid. Dat levert op zijn minst gezegd bizarre en soms lachwekkende situaties op. Hier een aantal voorbeelden:
- Sleutels en gsm vergeten. Altijd en overal. Tot grote ergernis van manlief.
- haar tanden poetsen met E. haar tandenborstel. Tot grote ergernis van P.
- Staan wiegen met je baby, ook al heb je die helemaal niet bij.
- Op het werk uit de auto stappen met de blauwe schoenovertrekken van de crèche nog aan je voeten.
- Aan het tankstation je bankkaart blokkeren omdat je heel erg overtuigd de foute code bleef ingeven.
- Bij de schoonmoeder vertrekken ’s ochtends en je auto ontgrendelen om vervolgens als een gek aan de deur van haar auto te staan trekken. Terwijl mijn auto er net naast stond. Ontgrendeld enzo.
- Naar het toilet gaan en vergeten dat je iPhone in je achterzak zit. Plons.
- Heel erg hard je best doen om panty’s aan te trekken en dan plots te beseffen dat ze van de dochter zijn.
- Regelmatig een handdoek in brand te steken omdat je hem met je nonchalante kop recht op het gasvuur gooien
- Op zondag om 9u40 beseffen dat P. naar een verjaardagsfeestje moet. Om 10u. En je hebt nog geen cadeautje. Fok.
Allemaal zelf meegemaakt, behalve die met de bankkaart. Die staat op manlief zijn naam. Wel heel grappig om nu terug te denken aan al die situaties. Om maar te zeggen, vermoeidheid en de drukte van duizend kinderen in huis doet wat met een mens.
Soms vraag ik me af wat al die drukte en die crazy situations doen met onze kinderen en of ze er nu slechter van worden of niet. Aan de ene kant vind ik het niet nodig dat een kind de stress van het dagelijks leven al leert kennen en aan de andere kant vind ik dat juist wel belangrijk.
Dat ze aan ons zien dat alles te combineren valt, als je er maar hard genoeg je best voor doet. Ik ben me er zelf heel erg bewust van dat ik voor onze meisjes een heel belangrijk voorbeeld ben en ik vind het prima dat ze zien dat het vaak een strijd is om alles gecombineerd te krijgen. Ik vind het super dat ze zien dat ik er gelukkig van word, om mijn eigen ding te kunnen blijven doen. Ik kan alleen maar hopen dat ze later evenveel belang hechten aan hun eigen geluk als ik aan het mijne.
Om die hectische dagen wat te compenseren, lassen we geregeld een lazy Sunday in. Zoals vandaag. Lees: hele dag in pyjama, zalig lang samen aan de ontbijttafel en samen spelletjes spelen. Vandaag éxtra gezellig, want we gaan de kerstboom versieren! Yay!
Gisteren hebben we al heel wat cadeautjes gekocht en die heb ik gisteravond al ingepakt volgens de ‘huisstijl’ ;) Ik vind het vreselijk als pakjes lelijk ingepakt zijn en wil niet dat er zo’n gedrochten onder mijn kerstboom liggen. Als ze dus in de winkel aan mij vragen ‘is het een cadeautje?’ zeg ik meestal neen. Tenzij ik al mooi papier en leuk lint gespot heb, dan ben ik bereid het een kans te geven.
Ik ga dit jaar voor de minimalistiche look. Veel wit (duh) en wol! Manlief krijgt het op zijn systeem van mijn plotse liefde voor wol, maar ik kan het mij niet aantrekken. Ik vind het gezellig! Ik maakte onlangs een muurhanger van wol en nu gebruik ik dus diezelfde wol om de cadeautjes mooi in te pakken. Ik doe sommige pakje in kraft papier, zodat het allemaal niet té wit zou zijn. En dat kraftpapier heeft ook iets heel gezellig vind ik.
Voor de versiering van de kerstboom gaan we dit jaar voor een combinatie van witte kerstballen en sterren en een pastel slinger. Ik maak samen met de meisjes sterren die ze mogen inkleuren en die komen ook in de boom. In mijn hoofd komt er een wollen ster helemaal vanboven, maar daar moet ik manlief nog even van overtuigen.
Foto’s van het eindresultaat in de volgende blog!
Fijne zondag allemaal xx
Ik heb een dochter van 4 en een kersvers zoontje van 6 weken. Bij mij is het vooral vergetelheid. Als ik met de kleine bezig ben en mijn man vertelt me iets, dan hoor ik het wel maar mijn hersenen registreren de informatie gelijk niet. En dan gebeurt het bijna dagelijks dat ik iets aan hem vertel en dat hij zegt “Maar zeg, dat heb ik u toch al verteld? Luistert gij nie mss?” En dat ik mij dan echt met de beste wil van de wereld niet kan herinneren dat hij me dat zou verteld hebben… Gênant. En dagelijks he!
Liv on