Toch ook een blogpost waard vind ik, die relatie met manlief. Want als er nu iets is wat door de jaren heen veranderd is, is het dat toch wel. We zijn in april 11 jaar samen en zijn dus echt samen volwassen geworden. Elkaar leren kennen tijdens het uitgaan en van het één kwam het ander, je weet wel hoe dat gaat. Na een paar jaar gaan samenwonen, iets later ons eerste huisje gekocht en nog eens een paar jaar later was onze eerste baby daar!
We zijn dus, net zoals de meeste koppels, gegaan van piepjong en verliefd naar iets minder piepjong en iets minder verliefd. Bedoel ik helemaal niet mee dat we elkaar minder graag zien ofzo, maar je moet een kat een kat noemen. Ik ben niet meer zenuwachtig om hem te zien en ik krijg ook geen kriebels meer in mijn buik als hij mij een bericht stuurt. Maar! Om dan toch snel iets melig te zeggen, ik ben wel echt nog elke dag blij dat hij mijn man is.
Ik kan me er ook echt over verbazen hoe vlot en leuk alles verloopt tussen ons. Wat echt niet evident is gezien we samen het management van onze eigen mini K3 moeten regelen. We hebben in onze omgeving de afgelopen jaren een aantal relaties met kinderen op de klippen zien lopen en dat is zo jammer. Het kan natuurlijk aan allerhande dingen liggen en ook externe factoren spelen een rol, maar ik merk toch vaak dat het hebben van kinderen een druk op je relatie legt.
Toen P. anderhalf was had manlief er plots genoeg van en besloot dat we vanaf dan de little bundle of joy elke maand één avond zouden wegbrengen om samen iets te gaan eten. Volgzaam als ik ben (haha!) luisterde ik en deden we dat dus. Één keer per maand is vaak één keer per drie maanden, maar bon. We maken bewust tijd voor elkaar en dat werkt verrassend goed om elkaar niet uit het oog te verliezen. Zo is bijvoorbeeld elke zondagavond ‘frietjes-aan-de-salontafel-avond’. Als er net die dag vrienden op bezoek zijn eten zij verplicht mee aan de salontafel en als we met z’n tweetjes zijn is dat altijd een beetje date night. We eten dan pas als onze meisjes slapen en maken bewust tijd voor elkaar. Zàlig.
Nog zoiets stom, maar wat echt zó goed werkt voor ons is met elkaar bellen. Als hij of ik in de auto zit bellen we elkaar heel vaak op. Handig, want thuis worden we 7000 keer onderbroken om snottebellen af te kuisen of nog maar eens te vermelden dat ze niet mogen rechtstaan in de zetel. Het lijkt stom, maar door al dat bellen blijven we wel op de hoogte van elkaar. En het zijn meestal ook gewoon gezellige babbels waar ik blij van word. Win win!
Iets wat ik ook super vind, is dat we samen door heel het mama en papa verhaal gaan. Je ziet vaak koppels waar moeder en kind(eren) een eenheid zijn en vader er zowat los van staat. Dat is gelukkig niet het geval. Zoals hierboven al gezegd, wij verzorgen samen het ‘management’ van onze grieten. We voelen ons allebei even belangrijk en verantwoordelijk als het op onze meisjes aankomt en dat is een fijn gevoel. Los van het feit dat het leuk is, is het volgens mij ook echt nodig. Als je allebei fulltime werkt en daarbovenop drie mini’s gelukkig moet houden, lijkt het mij maar best dat je dat samen doet.
Iets wat ik ook al ben tegengekomen in blogs en verhalen van andere mama’s is hoe het hebben van een kind als een blok tussen een koppel kan staan. Mama’s die, zeker tijdens de eerste maanden, in een soort van cocon leven met hun baby en waar de man er dus amper nog aan te pas komt. Ik ben van mening dat tijdens die eerste maanden de man ook echt op de tweede plaats moet komen, maar dat mag natuurlijk niet ten koste gaan van je relatie. Ikzelf kreeg wel eens commentaar op het feit dat B. tussen ons sliep. ‘Want oei oei oei, je relatie’. Ik vond dat altijd rare opmerkingen. Ik ga er van uit dat mensen met ‘oei oei oei, je relatie’ doelen op de intimiteit. Mijn antwoord daarop is kort. Als de slaapkamer de enige plek in huis is waar er wat ‘going on’ is, heb je een veel groter ‘relatieprobleem’ dan een baby die tussen jullie in slaapt.
Nu lijkt het natuurlijk of alles ten allen tijde koek en ei is ten huize Bmans. Dat is niet zo. Wij hebben ook wel eens discussies, soms van het verhitte soort. En dat is misschien maar goed ook, anders zou het wel eens heel saai kunnen worden denk ik. We komen meestal vrij snel tot een soort van consensus en als dat niet zo is zijn we het gewoon eens dat we oneens zijn. Je kan nu eenmaal niet over alles hetzelfde denken.
Binnenkort gaan we met z’n tweetjes drie dagen naar Ibiza en dat wordt Genieten. Jep, met een hoofdletter. Het is een hele stap vind ik om zonder de meisjes een vliegtuig op te stappen, maar ik vind het zó belangrijk. Naast mama en papa zijn we ook wel nog gewoon een koppel. En ik kijk ook écht uit naar die paar dagen quality time met manlief!
Fijne maandag!
Liefs,
Shana
